Στὸ κείμενό μας αὐτό, ἐπιθυμοῦμε νὰ ψηλαφίσουμε ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα ζητήματα, ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἐθνική μας πορεία. Συγκεκριμένα, τὸ ζήτημα τοῦ ἐθνικοῦ μας μέλλοντος. Ἀφορμή μας προσφέρει ἡ πρόσφατη κοίμηση τοῦ μεγαλύτερου Ἕλληνα Φιλο-Σόφου (καὶ Θεολόγου) Καθ. Χρήστου Γιανναρὰ (10 Ἀπριλίου 1935- 24 Αὐγούστου 2024). Ὁ ἀείμνηστος, ὡς αὐθεντικὸς φιλόσοφος (κι ὄχι φιλό-ζοφος), εἶχε προφητεύσει τὴ φθίνουσα πορεία τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας μὲ τὴν κωδικὴ ὀνομασία «Finis Graeciae», ποὺ χρησιμοποίησε τὸ ἔτος 1984 ὡς τίτλο τῆς ἐπιφυλλίδας του στὴν ἐφημ. ΒΗΜΑ («Finis Graeciae: ἡ Ἑλλάδα τέλειωσε, τὴ σκοτώσαμε ἐμεῖς»). Πρὶν ἀπὸ σαράντα ἀκριβῶς ἔτη, τὴν ἐποχὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς (ψευτο)ευδαιμονίας καὶ προοπτικῆς, ὅλοι οἱ μεγάλοι πνευματικοί μας ἡγέτες (αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς ὁρισμός του Διανοούμενου) προβληματίζονταν γιὰ τὸ ΠΩΣ ἐντασσόμαστε στὴν σύγχρονη Εὐρώπη. Πρῶτος καὶ καλύτερος ὁ ἀείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις, ποὺ μιλοῦσε γιὰ «νέα Τουρκοκρατία». Ἀκολούθησαν ὁ μακαριστὸς δάσκαλός μας (καὶ) πατέρας Γεώργιος Μεταλληνός, ὁ ὁποῖος χαρακτήριζε τὴν εὐρωπαϊκή μας πορεία ὡς «τὴ σοβιετική μας περίοδο», ὁ (προμνημονιακὸς) Κώστας Ζουράρις, ὁ Στέλιος Ράμφος, ὡς ὁ τελευταῖος τῆς πνευματικῆς αὐτῆς χορείας κ.ἄ. Κι ἀναφερόμαστε ἐνδεικτικὰ σ’ ὁρισμένους ὄντως διανοούμενους κι ὄχι καὶ στὶς σημαντικὲς προσωπικότητες τοῦ χριστιανικοῦ κλήρου. Ἡ κλασσική, ὅμως, φράση του Γιανναρὰ (Finis Graeciae), ἀποτελεῖ καὶ θὰ ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ ὅσους ἀσχολούμαστε μὲ τὴν πολιτισμικὴ πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ (ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρύτερης Εὐρώπης) κατὰ τὸν 21ο αἰ.
Οἱ περισσότεροι θεατές/ἀκροατὲς τῶν Μ.Μ.Ε. ἤ/καὶ χρῆστες τῶν Μ.Μ. Δικτύωσης, ποὺ δὲν ἀντέχουν τὴν ἀλήθεια «καθὼς ἐστί», ἀλλὰ ἀρέσκονται στὰ κανακέματα τῶν ψευτοδιανοουμένων, τῶν ψευτοδημοσιογράφων- ψευτοδημοσιολόγων καὶ κυρίως τῶν πολιτικῶν ποὺ (ἐξ)ὑπηρετοῦν τὸ ψέμα καὶ οἱ ὁποῖοι κατ’ ἐξοχὴν διαμόρφωσαν τὸ «ψευτορωμέϊκο» κατὰ τὸν Πρόεδρο Δημήτρη Νατσιό, χαρακτηρίζουν τὰ κείμενα τοῦ Γιανναρὰ ὡς «ἄκρως ἀπαισιόδοξα καὶ συντηρητικά». Ἦταν, ὅμως, ἀπαισιόδοξος ὁ ἀείμνηστος Διδάσκαλος ἢ μήπως διαπίστωνε καθημερινὰ ὅτι ὡς νεοέλληνες δὲν παράγουμε σχεδὸν τίποτε, οὔτε ὑλικὰ οὔτε κυρίως πνευματικά, ἀλλὰ εἰσάγουμε μονίμως ξένα «προϊόντα καὶ ὑποπροϊόντα», ὡς πιστοὶ μεταπράτες καὶ ὑπερκαταναλωτές; Ἀπροϋπόθετα καὶ χωρὶς κριτήρια ἀξιολόγησης. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἐκπληρώνεται ὁ στόχος του Ἀδαμαντίου Κοραῆ γιὰ τὴ «μετακένωση» ἀπὸ τὴν Ἑσπερία. Μόνο ποὺ ἐκεῖνος θὰ ἀπογοητευόταν ἀπὸ τὴν ποιότητα καὶ τὴν ποσότητα τῆς πραγματοποιούμενης μετακένωσης. Ποιά, ὅμως, Ἑσπερία; Ἀλήθεια, ποὺ βρίσκεται ἡ Εὐρώπη τῶν Φώτων, τῆς ἐλεύθερης διανόησης, τοῦ διαλόγου, τοῦ σεβασμοῦ τοῦ δικαιώματος τῆς ἀντίθετης ἄποψης, τῆς ἀνεξιθρησκείας κ.λ.π.;
Ἀντίθετα στὴν ἐποχή μας κυριαρχεῖ ἕνα τερατούργημα ποὺ τὸ ἀποκαλοῦμε «Εὐρώπη» ἢ «Δύση» (κατὰ τὸν Γιανναρά), ὅπου ἐπιβάλλεται μιὰ ἄποψη γιὰ ὅλα τὰ ζητήματα («political correct»), ἐνῷ ὁ,τιδήποτε ἐναντιώνεται ἢ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὴν κρατοῦσα (οὐσιαστικὰ ἐπιβαλλομένη ἄνωθεν) ἄποψη, κρίνεται ὡς «ἀντιδημοκρατικό, συντηρητικό, ἀκροδεξιό, φασιστικό, ναζιστικό …». Μὲ ἄλλα λόγια, προσπαθοῦν ὁρισμένοι νὰ μᾶς πείσουν, ὅτι μιὰ μεγάλη μερίδα τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν ποὺ (αὐτο)χαρακτηρίζονται ὡς «εὐρωσκεπτικιστὲς» καὶ ἡ πλειοψηφοῦσα μερίδα τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν ποὺ ἀπέχει πλέον ἀπὸ τὰ ΠΑΝΤΑ, βολεμένη στὸν εἰκονικὸ κόσμο ποὺ τῆς παρέχει ἡ σύγχρονη τεχνολογία (60% καὶ πλέον ἡ ἀποχὴ στὶς περισσότερες εὐρωπαϊκὲς ἐκλογές), δηλαδὴ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν, ποὺ εἴτε ἔχουν ἀπογοητευθεῖ, εἴτε ἔχουν σιχαθεῖ τὴν εὐρωπαϊκὴ κοινωνικὴ πραγματικότητα, εἶναι … Φασίστες! Γιατί, τότε, δὲν σκέπτονται οἱ συγκεκριμένοι Εὐρωπαῖοι «ἡγέτες» καὶ Ἀρχιτέκτονες τῆς σύγχρονης (ἄν)Εὐρώπης δημοκρατικὰ καὶ πολιτικά, ἀναγνωρίζοντας τὴν ἀποτυχία τῶν ἐπιλογῶν καὶ πολιτικῶν τους, ποὺ μεταβάλλουν τὸ διαχρονικὸ κέντρο τοῦ κόσμου Εὐρώπη, τὴν ἤπειρο τῶν πνευματικῶν κατακτήσεων καὶ κεκτημένων, σ’ ἕναν γεωπολιτικὸ χῶρο στυγνῆς ἐκμετάλλευσης τῶν πάντων (Ἀγορές-Οἰκονομικὰ συμφέροντα) καὶ σ’ ἕναν γεωπολιτισμικὸ χῶρο δίχως πολιτισμικὲς ταυτότητες καὶ ἰδιοπροσωπίες;
Μάλιστα, ἡ περιγραφόμενη κοινωνικὴ κρίση τῆς Εὐρώπης ἐξαπλώνεται καὶ ἐκτὸς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου. Σ’ ὁλόκληρο πλέον τὸν λεγόμενο «δυτικὸ κόσμο» (Β. Ἀμερική, Αὐστραλία κ.ά.), διαμορφώνοντας μιὰ «δομικὴ παθογένεια» τοῦ δυτικοῦ οἰκοδομήματος. Στὸ προφητικὸ βιβλίο τοῦ Αὐστριακοῦ διανοούμενου καὶ ρωμαιοκαθολικοῦ κληρικοῦ Λαυρέντιου Γκεμερέϋ (1931-1989) «Ἡ δύση τῆς Δύσης. Ἡ ἀπομυθοποίηση τῆς Εὐρώπης καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς» (ἐκδ. Παπαζήση – τὸ πρωτότυπο κυκλοφορήθηκε στὴν Αὐστρία τὸ ἔτος 1977) προσφέρονται τεκμηριωμένα στοιχεῖα γιὰ τὸ φαινόμενο τῆς «ἁλώσεως καὶ πτώσεως τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οἰκοδομήματος». Συγκεκριμένα, στὴν πρώτη παράγραφο τοῦ βιβλίου του μᾶς ὑπενθυμίζει μιὰ ἐπιστημονολογικὴ ἀρχή, ποὺ συνεχῶς λησμονεῖ ἡ σημερινὴ (ψευτο)διανόηση: «Τὰ φαινόμενα τοῦ κόσμου, ὅσα ἀποτελοῦν ἀντικείμενο μέτρησης, περιγράφονται ἀπὸ τὶς θετικὲς ἐπιστῆμες. Ὅσα (ὅμως) εἶναι τεκμήρια τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου στὸν κόσμο, εἶναι θέμα τῶν θεωρητικῶν ἐπιστημῶν». Ἡ δὲ τελευταία παράγραφος τοῦ Προλόγου του εἶναι ἐξίσου ἀποκαλυπτική: «Νομίζω πὼς τώρα ποὺ ἡ Ἑλλάδα θὰ ἐνταχθεῖ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα, μπορεῖ νὰ εἶναι χρήσιμο γιὰ τὸν Ἕλληνα νὰ δεῖ τὸν περίφημο Εὐρωπαϊκὸ πολιτισμὸ μὲ πιὸ κριτικὸ μάτι, γιὰ νὰ χάσει λίγο ἀπὸ τὸν σεβασμό του πρὸς αὐτὸν τὸν «πολιτισμό» – ποὺ «ἀκόμα τοῦ λείπει». Ἐγὼ εὔχομαι νὰ τὸν γλυτώσει»…
Ὁ Καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρὰς ἀνήκει ἀδιαμφισβήτητα στὴ χορεία τῶν μεγάλων Διδασκάλων τοῦ γένους μας, ποὺ κόσμησαν τὸν εἰκονικὸ καὶ ἄλογο κόσμο μας. Ἀσφαλῶς «ἡ Ἑλλάδα τελειώνει», ὅπως ἄλλωστε κι ὁλόκληρος ὁ κόσμος μας. Τὰ πάντα ἀλλάζουν. Μιὰ πραγματικότητα, ποὺ ἐπαληθεύεται ἱστορικά. Δὲν θὰ «τελειώσουν», ὅμως, οἱ Ἕλληνες, καθὼς καὶ ὅλοι οἱ συνάνθρωποί τους, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ πορεύονται μὲ αὐτοσυνειδησία καὶ νὰ συνδιαμορφώνουν τὴν ἱστορία τοῦ Ἀνθρωπίνου Πνεύματος…
