Στο κείμενό μας αυτό, επιθυμούμε να ψηλαφίσουμε ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα, που αφορούν στην εθνική μας πορεία. Συγκεκριμένα, το ζήτημα του εθνικού μας μέλλοντος. Αφορμή μας προσφέρει η πρόσφατη κοίμηση του μεγαλύτερου Έλληνα Φιλο-Σόφου (και Θεολόγου) Καθ. Χρήστου Γιανναρά (10 Απριλίου 1935- 24 Αυγούστου 2024). Ο αείμνηστος, ως αυθεντικός φιλόσοφος (κι όχι φιλό-ζοφος), είχε προφητεύσει τη φθίνουσα πορεία της νεοελληνικής κοινωνίας με την κωδική ονομασία «Finis Graeciae», που χρησιμοποίησε το έτος 1984 ως τίτλο της επιφυλλίδας του στην εφημ. ΒΗΜΑ («Finis Graeciae: η Ελλάδα τέλειωσε, τη σκοτώσαμε εμείς»). Πριν από σαράντα ακριβώς έτη, την εποχή της ευρωπαϊκής (ψευτο)ευδαιμονίας και προοπτικής, όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί μας ηγέτες (αυτός είναι ο αληθινός ορισμός του Διανοούμενου) προβληματίζονταν για το ΠΩΣ εντασσόμαστε στην σύγχρονη Ευρώπη. Πρώτος και καλύτερος ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις, που μιλούσε για «νέα Τουρκοκρατία». Ακολούθησαν ο μακαριστός δάσκαλός μας (και) πατέρας Γεώργιος Μεταλληνός, ο οποίος χαρακτήριζε την ευρωπαϊκή μας πορεία ως «τη σοβιετική μας περίοδο», ο (προμνημονιακός) Κώστας Ζουράρις, ο Στέλιος Ράμφος, ως ο τελευταίος της πνευματικής αυτής χορείας κ.ά. Κι αναφερόμαστε ενδεικτικά σ’ ορισμένους όντως διανοούμενους κι όχι και στις σημαντικές προσωπικότητες του χριστιανικού κλήρου. Η κλασσική, όμως, φράση του Γιανναρά (Finis Graeciae), αποτελεί και θα αποτελεί σημείο αναφοράς για όσους ασχολούμαστε με την πολιτισμική πορεία του Ελληνισμού (αλλά και της ευρύτερης Ευρώπης) κατά τον 21ο αι.
Οι περισσότεροι θεατές/ακροατές των Μ.Μ.Ε. ή/και χρήστες των Μ.Μ. Δικτύωσης, που δεν αντέχουν την αλήθεια «καθώς εστί», αλλά αρέσκονται στα κανακέματα των ψευτοδιανοουμένων, των ψευτοδημοσιογράφων- ψευτοδημοσιολόγων και κυρίως των πολιτικών που (εξ)υπηρετούν το ψέμα και οι οποίοι κατεξοχήν διαμόρφωσαν το «ψευτορωμέικο» κατά τον Πρόεδρο Δημήτρη Νατσιό, χαρακτηρίζουν τα κείμενα του Γιανναρά ως «άκρως απαισιόδοξα και συντηρητικά». Ήταν, όμως, απαισιόδοξος ο αείμνηστος Διδάσκαλος ή μήπως διαπίστωνε καθημερινά ότι ως νεοέλληνες δεν παράγουμε σχεδόν τίποτε, ούτε υλικά ούτε κυρίως πνευματικά, αλλά εισάγουμε μονίμως ξένα «προϊόντα και υποπροϊόντα», ως πιστοί μεταπράτες και υπερκαταναλωτές; Απροϋπόθετα και χωρίς κριτήρια αξιολόγησης. Στο σημείο αυτό εκπληρώνεται ο στόχος του Αδαμαντίου Κοραή για τη «μετακένωση» από την Εσπερία. Μόνο που εκείνος θα απογοητευόταν από την ποιότητα και την ποσότητα της πραγματοποιούμενης μετακένωσης. Ποιά, όμως, Εσπερία; Αλήθεια, που βρίσκεται η Ευρώπη των Φώτων, της ελεύθερης διανόησης, του διαλόγου, του σεβασμού του δικαιώματος της αντίθετης άποψης, της ανεξιθρησκείας κ.λ.π.;
Αντίθετα στην εποχή μας κυριαρχεί ένα τερατούργημα που το αποκαλούμε «Ευρώπη» ή «Δύση» (κατά τον Γιανναρά), όπου επιβάλλεται μια άποψη για όλα τα ζητήματα («political correct»), ενώ ο,τιδήποτε εναντιώνεται ή διαφοροποιείται από την κρατούσα (ουσιαστικά επιβαλλομένη άνωθεν) άποψη, κρίνεται ως «αντιδημοκρατικό, συντηρητικό, ακροδεξιό, φασιστικό, ναζιστικό …». Με άλλα λόγια, προσπαθούν ορισμένοι να μας πείσουν, ότι μια μεγάλη μερίδα των Ευρωπαίων πολιτών που (αυτο)χαρακτηρίζονται ως «ευρωσκεπτικιστές» και η πλειοψηφούσα μερίδα των Ευρωπαίων πολιτών που απέχει πλέον από τα ΠΑΝΤΑ, βολεμένη στον εικονικό κόσμο που της παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία (60% και πλέον η αποχή στις περισσότερες ευρωπαϊκές εκλογές), δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών, που είτε έχουν απογοητευθεί, είτε έχουν σιχαθεί την ευρωπαϊκή κοινωνική πραγματικότητα, είναι … Φασίστες! Γιατί, τότε, δεν σκέπτονται οι συγκεκριμένοι Ευρωπαίοι «ηγέτες» και Αρχιτέκτονες της σύγχρονης (αν)Ευρώπης δημοκρατικά και πολιτικά, αναγνωρίζοντας την αποτυχία των επιλογών και πολιτικών τους, που μεταβάλλουν το διαχρονικό κέντρο του κόσμου Ευρώπη, την ήπειρο των πνευματικών κατακτήσεων και κεκτημένων, σ’ έναν γεωπολιτικό χώρο στυγνής εκμετάλλευσης των πάντων (Αγορές-Οικονομικά συμφέροντα) και σ’ έναν γεωπολιτισμικό χώρο δίχως πολιτισμικές ταυτότητες και ιδιοπροσωπίες;
Μάλιστα, η περιγραφόμενη κοινωνική κρίση της Ευρώπης εξαπλώνεται και εκτός ευρωπαϊκής ηπείρου. Σ’ ολόκληρο πλέον τον λεγόμενο «δυτικό κόσμο» (Β. Αμερική, Αυστραλία κ.ά.), διαμορφώνοντας μια «δομική παθογένεια» του δυτικού οικοδομήματος. Στο προφητικό βιβλίο του Αυστριακού διανοούμενου και ρωμαιοκαθολικού κληρικού Λαυρέντιου Γκεμερέϋ (1931-1989) «Η δύση της Δύσης. Η απομυθοποίηση της Ευρώπης και ο Ελληνισμός» (εκδ. Παπαζήση – το πρωτότυπο κυκλοφορήθηκε στην Αυστρία το έτος 1977) προσφέρονται τεκμηριωμένα στοιχεία για το φαινόμενο της «αλώσεως και πτώσεως του ευρωπαϊκού οικοδομήματος». Συγκεκριμένα, στην πρώτη παράγραφο του βιβλίου του μας υπενθυμίζει μια επιστημονολογική αρχή, που συνεχώς λησμονεί η σημερινή (ψευτο)διανόηση: «Τα φαινόμενα του κόσμου, όσα αποτελούν αντικείμενο μέτρησης, περιγράφονται από τις θετικές επιστήμες. Όσα (όμως) είναι τεκμήρια της παρουσίας του ανθρώπου στον κόσμο, είναι θέμα των θεωρητικών επιστημών». Η δε τελευταία παράγραφος του Προλόγου του είναι εξίσου αποκαλυπτική: «Νομίζω πως τώρα που η Ελλάδα θα ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, μπορεί να είναι χρήσιμο για τον Έλληνα να δει τον περίφημο Ευρωπαϊκό πολιτισμό με πιο κριτικό μάτι, για να χάσει λίγο από τον σεβασμό του προς αυτόν τον «πολιτισμό» – που «ακόμα του λείπει». Εγώ εύχομαι να τον γλυτώσει»…
Ο Καθηγητής Χρήστος Γιανναράς ανήκει αδιαμφισβήτητα στη χορεία των μεγάλων Διδασκάλων του γένους μας, που κόσμησαν τον εικονικό και άΛογο κόσμο μας. Ασφαλώς «η Ελλάδα τελειώνει», όπως άλλωστε κι ολόκληρος ο κόσμος μας. Τα πάντα αλλάζουν. Μια πραγματικότητα, που επαληθεύεται ιστορικά. Δεν θα «τελειώσουν», όμως, οι Έλληνες, καθώς και όλοι οι συνάνθρωποί τους, που επιθυμούν να πορεύονται με αυτοσυνειδησία και να συνδιαμορφώνουν την ιστορία του Ανθρωπίνου Πνεύματος…
