«Οἱ ἱστορικὲς περίοδοι ἀναδεικνύουν τοὺς ἡγέτες τους, ἀλλὰ καὶ οἱ ἡγέτες μὲ τὴ σειρά τους ἀναδεικνύουν τὴ συγκεκριμένη περίοδο». Ἡ διαπίστωση αὐτή, ποὺ ἔχει τεκμηριωθεῖ διαχρονικά, διαπνέει καὶ τὴ σύγχρονη ἐποχή μας. Καθημερινὰ ἀναφύεται τὸ ἐρώτημα, ἐὰν ἡ ἐποχή μας ἔχει ἀναδείξει ἡγέτες στὸν πολιτικό μας βίο. Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ καταγράφεται τόσο μεγάλη πενία σὲ ἀληθινοὺς κι ὄχι προκατασκευασμένους «ἡγέτες», μὲ ἀποτέλεσμα ἀρκετοὶ νὰ ἀναμένουν τὴν πολλὰ ὑποσχόμενη τεχνητὴ νοημοσύνη καὶ τοὺς ρομποτικοὺς «ἡγέτες», προκειμένου νὰ καλυφθοῦν τὰ ὅποια … κενά.
Κρίνοντας ὅσο τὸ δυνατὸν ἀντικειμενικὰ τὴ σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία, μὲ δεδομένα ἀφ’ ἑνὸς τὴν ἀποδεδειγμένα μὴ ἀντικειμενικὴ ἐνημέρωση (ΜΜΕ, μέσα δικτύωσης κ.ά.) καὶ τὸν (χρηματοδοτούμενο) ὑποκειμενισμό τους καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὰ ποιοτικὰ στοιχεῖα ποὺ μπορεῖ ἡ ἀνεξάρτητη ἐπιστημονικὴ ἔρευνα νὰ συλλέξει καὶ νὰ μελετήσει, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε σ’ ἕνα ἀσφαλὲς συμπέρασμα. Οἱ ἐποχὲς ἔχουν ριζικὰ ἀλλάξει, ἀφοῦ πλέον τὰ πάντα συνέχει ἡ τεχνολογία, ἡ δύναμη τῆς ὁποίας ξεπερνᾶ τοὺς ἰσχυρότερους πολιτικούς, στρατηγοὺς καὶ διπλωμάτες. Διαχρονικὰ οἱ ἡγέτες ἀναδεικνύονταν μέσα ἀπὸ τὸ ἔργο τους. Ὑπῆρχε, λοιπόν, μιὰ ἀμεσότητα ἢ ὀρθότερα ἀλληλεπίδραση δρῶντος ὑποκειμένου (ἡγέτη) καὶ ἀποτελέσματος-παραγόμενου ἔργου του. Σήμερα, ὅμως, δὲν ἰσχύει ἀπόλυτα ἡ ἐν λόγῳ σχέση. Διότι, ὁ φερόμενος «ἡγέτης», συνήθως βρίσκεται ἀποστασιοποιημένος ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τοῦ ἔργου του, στὰ ὁποῖα ἐμπλέκονται κι ἄλλα πρόσωπα ἢ δυνάμεις γιὰ τὴν τελικὴ ἔκβαση ἑνὸς ζητήματος (διαπλεκόμενα συμφέροντα). Πάντοτε καταγραφόταν ἡ ἱστορικὴ αὐτὴ πραγματικότητα, μόνο ποὺ στὶς ἡμέρες μας ἔχει ἐξελιχθεῖ σὲ ἀπόλυτο βαθμό.
Φθάσαμε, ἔτσι, στὸ σημεῖο νὰ μὴν προλαβαίνουμε νὰ γνωρίσουμε ἐπαρκῶς τοὺς φερόμενους ἡγέτες τοῦ κόσμου. Στὴν κυρίαρχη ἀντίληψη τῶν ἀνταλλακτικῶν καὶ τῆς ἄμεσης ἀλλαγῆς, δημιουργοῦν ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων» καὶ ἡ «Νέα Ἐποχὴ» ἠγετίσκους μὲ ἡμερομηνία λήξης. Κάτι σὰν «μεσσίες μίας χρήσεως». Δὲν εἶναι, ἄλλωστε, τυχαῖο, παρ’ ὅλες τὶς ἀντικειμενικὲς παθογένειες τῆς ποιότητας τῆς σύγχρονης δημοκρατίας, ὅτι τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν πολιτῶν τοῦ «ἀναπτυγμένου» κόσμου μας (Δύση), δὲν συμμετέχει πλέον στὶς ἐκλογικὲς διαδικασίες. Δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἐκφράσει ἄποψη. Δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ κανέναν καὶ γιὰ τίποτα. Ἀπέχει συστηματικὰ καὶ συνειδητά. Θεωρῶ, ὅτι τὸ φαινόμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ τὴ μεγαλύτερη ἀπειλὴ τῆς «σύγχρονης δημοκρατίας» καὶ οὐσιαστικὰ αὐτοαναίρεσή της στὴν πράξη. Δὲν μ’ ἐνδιαφέρει τίποτε, «das ist mir egal/I don’t care», ὅπως διατρανώνουν οἱ περισσότεροι πλέον εὐρωπαῖοι συμπολῖτες μας. Ὁ πολιτικὸς (ἄρα καὶ κοινωνικὸς) μηδενισμὸς σ’ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο. Ἔτσι, ὅταν δὲν συμμετέχεις στὸ «ἐκλέγεσθαι», νὰ ἀδιαφορεῖς οὐσιαστικὰ καὶ γιὰ τὸ «ἐκλέγειν». Τὸ δημοκρατικὸ αὐτὸ κενὸ ἔρχεται νά … καλύψει ἡ ὀλιγαρχία, ὅπου οἱ ἴδιες οἰκογένειες προωθοῦν τοὺς «ἀρίστους γόνους» τους, μὲ ἀποτέλεσμα στὶς χῶρες τῆς Δύσεως νὰ ἀνακυκλώνονται τὰ ἴδια πρόσωπα ἢ οἱ ἀπόγονοί τους ἰσοβίως. Εἴτε ὡς «κληρονομικὴ μοναρχία», εἴτε ὡς «κληρονομικὴ δημοκρατία», ὅπου στὴ δεύτερη περίπτωση ψηφίζει ὅλο καὶ μικρότερο ποσοστὸ πολιτῶν, νομιμοποιῶντας πάραυτα τὴν ἔννοια τῆς «δημοκρατίας» ὡς ἐκλογῆς ἀπὸ τὴ βάση.
Ἀποτέλεσμα ὅλης αὐτῆς τῆς παθογένειας τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος, ἡ προσφορὰ «ἡγετῶν-μεσσιῶν», ποὺ δὲν ἀναδείχθηκαν ἀπὸ «κάτω», δηλ. ἀπὸ τὴ βάση-λαό, ἀλλὰ προεπιλέχθηκαν ἀπὸ «ἐπάνω» (ἀπὸ ὁποιοδήποτε κλειστὸ περιβάλλον) καὶ νομιμοποιοῦνται «δημοκρατικά», ὡς ἡ ἐνδεδειγμένη πολιτικὴ ἐπιλογή. Αὐτὴ ἡ κατ’ ἐπίφαση δημοκρατία ἀποτελεῖ τὸν ὁρισμὸ τῆς σύγχρονης κοινοβουλευτικῆς ὀλιγαρχίας. Οἱ ἐπί κεφαλῆς τῶν πολιτικῶν αὐτῶν σχημάτων, ἀναφέρονται ὡς «ἡγέτες», ἐνῷ στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουν οὐδεμία σχέση μὲ τὸν ὁρισμὸ τῆς ἰδιότητάς τους. Διότι, ἱστορικὰ ὁ ἡγέτης δὲν κατασκευάζεται, ἀλλὰ ἀναδεικνύεται. Τὴ διαπίστωση αὐτὴ προσπαθοῦν ὁρισμένοι κύκλοι νὰ ξεχάσουν ἢ νὰ ἀπαλείψουν ἀπὸ τὴ συλλογικὴ μνήμη, ἀλλὰ ἔρχεται ὁ ἴδιος ὁ πολιτικὸς βίος νὰ μᾶς τὴν ὑπενθυμίσει. Ἀποτελεῖ, λοιπόν, ὑψίστη ὕβρη πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα, νὰ κατονομάζονται ὡς «ἡγέτες», δημόσια πρόσωπα ποὺ δὲν τιμοῦν τὴν ἰδιότητα αὐτή. Χαρακτηριστικὰ καταγράφονται στὶς ἡμέρες μας, τὰ ἀκόλουθα φαινόμενα πολιτικῶν «ἡγετῶν»:
- «Ἡγέτες», ποὺ δὲν ἀναδεικνύονται ἀπὸ τὸν λαό τους μὲ ἐκλογή, ἀλλὰ (προ)επιλέγονται, καὶ ἐπιβάλλονται σὲ «δύσκολες συγκυρίες», ὅπως κατὰ τὴν περίοδο τῶν μνημονίων.
- «Ἡγέτες», ποὺ (προ)επιλέγονται καὶ προσφέρονται πρὸς ἐκλογὴν ἀπὸ ἀπολύτως ἐλεγχόμενα ἐκλογικὰ σώματα.
- «Ἡγέτες», ποὺ ἐξοστρακίζουν τοὺς ἐσωτερικούς τους ἀντιπάλους-πιθανοὺς ἀξιότερους ἡγέτες, προκειμένου νὰ διατηρήσουν τὴ θέση τους, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἀληθινοῦ ἡγέτη.
- «Ἡγέτες», ποὺ ἀνάλογα μὲ τὶς διεθνεῖς ἐξελίξεις ἐγκαταλείπουν τὶς ὅποιες ἀρχές τους, υἱοθετῶντας τὶς ἀρχὲς τῶν νέων ἡγετῶν καὶ προστατῶν τους, οἱ λεγόμενοι καὶ «πολιτικοὶ χαμαιλέοντες».
- «Ἡγέτες», ποὺ ὑποτιμοῦν συστηματικὰ τὴ νοημοσύνη τοῦ ἐκλογικοῦ τους σώματος, ἀλλὰ καὶ τῆς παγκόσμιας κοινωνίας, υἱοθετῶντας τη δίχως ὅραμα ἀτζέντα τοῦ Ο.Φ.Α. (Ὅπου Φυσάει ὁ Ἄνεμος), τὸ ὁποῖο μάλιστα ἀποκαλοῦν «πολιτικὸ ρεαλισμό», φαινόμενο ποὺ χαρακτηρίζει τὴ συντριπτικὴ πλειονοψηφία τῶν «ἡγετῶν» ποὺ ἀνέλαβαν τὶς τύχες τοῦ τόπου μας κατὰ τὴν πρόσφατη 50χρονη μεταπολίτευση.
- «Ἡγέτες μίας χρήσεως» ἢ ὀρθότερα «ἡγέτες γιὰ ὅλες τὶς χρήσεις», ποὺ ξεχνοῦν την (ἰερ)ἀποστολή τους καὶ τὴν ὑψίστη εὐθύνη τους ἀπέναντι στὸν λαὸ καὶ τὸ γένος μας.
Ἀναζητοῦνται πλέον ἡγέτες κι ὄχι οἱ ἀναφερόμενοι «ἠγετίσκοι», ποὺ πάνω κι ἀπὸ τὴ ζωή τους θὰ θέτουν τὴν εὐημερία τοῦ λαοῦ μας καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς πατρίδας μας. Ἡγέτες, ποὺ ἀναδεικνύονται ἀπὸ τὴν κοινωνία τους, μὲ κριτήριο τὸν ἡγετικό τους βίο καὶ πολιτεία.
