Κατά τους τελευταίους μήνες βομβαρδίζεται – εκτός από τις εμπόλεμες περιοχές – και η παγκόσμια κοινή γνώμη με απειλητικές πληροφορίες, περί του μέλλοντος της ανθρωπότητας. Μετά τις φαρμακευτικές εταιρείες (βλ. περίοδος covid) προσήλθαν και οι τεχνολογικές, προκειμένου να πείσουν την ταλαιπωρημένη ανθρωπότητα για το τέλος του ανθρώπου-ιστορίας και την αρχή της παντοκρατορίας της μηχανής-τεχνολογίας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις επίσημες πλέον διακηρύξεις έχουμε εισέλθει στη «Νέα Εποχή» της εκρηκτικής άνθησης της ψηφιακής καινοτομίας, της αξιοποίησης των μεγάλων δεδομένων και μεταδεδομένων, των εκπληκτικών επιτευγμάτων της νευροτεχνολογίας, της ψηφιακής και γονιδιωματικής ιατρικής, της μοριακής βιολογίας, της γενετικής μηχανικής, με σκοπό τη «χειραγώγηση του ανθρωπίνου DNA και τελικά στη συγχώνευση μεταξύ του ανθρώπου και της υπολογιστικής μηχανής τεχνητής νοημοσύνης, μέσω ηλεκτρονικών ή ιατρικών μοσχευμάτων», σύμφωνα με τον έγκριτο Νομικό κ. Δημήτριο Δασκαλάκη.
Οι ιστοριογράφοι καταγράφουν κατά τις τρεις τουλάχιστον τελευταίες χιλιετίες, όλα τα επιτεύγματα στον χώρο της επιστήμης και της έρευνας. Υπάρχει, μάλιστα, ειδικός κλάδος της Ιστορίας, η «Ιστορία των Επιστημών», η οποία παρακολουθεί και καταγράφει διαχρονικά την εξέλιξη των επιστημών. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν αυθεντικό επιστήμονα, απ’ το γεγονός της ανακάλυψης ενός νέου επιστημονικού δεδομένου, που θα βελτιώσει την κοινωνία μας. Στο σημείο αυτό επαληθεύεται η φράση του Πλάτωνος «πάσα τε επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία τις, και ου σοφία φαίνεται», δηλ. «κάθε επιστήμη, όταν χωρίζεται από τη δικαιοσύνη και την υπόλοιπη αρετή, μεταβάλλεται σε πανουργία κι όχι σοφία». Στο κλασσικό αυτό απόφθεγμα, ουσιαστικά μακραίωνη επιστημονική εμπειρία, θεμελιώθηκε παγκοσμίως η επιστημονική διαδικασία, αλλά κι ολόκληρος ο επιστημονικός κόσμος (ερευνητές, πανεπιστήμια, εργαστήρια, ακαδημίες κ.ά.). Ασφαλώς και εμφανίζονταν ιστορικά και «οι δήθεν επιστήμονες», οι οποίοι δεν έθεταν την επιστημονική τους έρευνα προς όφελος της κοινωνίας, αλλά αποκλειστικά «προς ίδιον όφελος». Οι τελευταίοι υπήρχαν και θα υπάρχουν. Η επιστημονική κοινότητα, όμως, τους εντόπιζε και τους απομόνωνε ως πανούργους, ραδιούργους, επίορκους και ιδιοτελείς. Έτσι, στην ελληνική γλώσσα, την ακριβεστέρα γλώσσα του κόσμου, διακρίνουμε τον «χειρουργό» από τον «χειρούργο», όπου ο πρώτος υπηρετεί, ενώ ο δεύτερος (εξ)υπηρετείται από την επιστήμη. Βέβαια, στις ημέρες μας, που όλο και λιγότεροι γνωρίζουμε την ελληνική και επικρατεί σύγχυση στη χρήση των λέξεων/όρων, ο παρατονισμός εκλαμβάνεται αποκλειστικά ως ζήτημα επιλογής χρήσης μιας γλωσσικής μορφής (καθαρεύουσα ή δημοτική), ενώ πρωτίστως αποτελεί διάκριση και χαρακτηρισμό επιστημονικού ήθους.
Η παγκόσμια ιστορία, σύμφωνα με τα άπειρα διασωθέντα τεκμήριά της, θεμελιώθηκε στην «αρετή» του Πλάτωνα, στη δυτικοχριστιανική και κάθε επιμέρους πολιτισμού «ηθική», στο ορθόδοξο ρωμαίικο «ήθος» κ.ά. Οι κοινωνίες του δυτικού κόσμου στήριξαν τα επιτεύγματά τους, άρα και τα επιστημονικά, στην ευδοκίμηση της ανθρώπινης κοινωνίας. Μετά τη Φραγκική επανάσταση (1789) και τον Φραγκικό Διαφωτισμό, τον πιο εκκεντρικό και ακραίο εν συγκρίσει με τις άλλες μορφές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ξεκίνησε ιστορικά η θεσμική αποστασία του ανθρώπου κατά του Θεού. Η αποστασία του δημιουργήματος, κατά του Δημιουργού του. Ενώ μέχρι την εποχή εκείνη, «διαλεγόταν» ο άνθρωπος με τον Θεό και ετίθεντο ερωτήματα περί Θεού και ανθρώπου (ακόμη και οι αιρέσεις εντάσσονται στο πεδίο αυτό), για πρώτη φορά αρχίζει η αντικατάσταση του Θεού από τον άνθρωπο. Νέο «δόγμα πίστεως»: «Δεν δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος τον Θεό και ο άνθρωπος αποτελεί δημιούργημα εξέλιξης». Στο καινοφανές αυτό δόγμα, διότι επιστημονικά ουδέποτε τεκμηριώθηκε προκειμένου να αποτελέσει επιστήμη, επικεντρώθηκε η επιστημονική έρευνα κατά τον 19ο και 20ο αι., διχάζοντας ουσιαστικά την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα. Οι Χριστιανοί επιστήμονες αναγκάζονταν να απολογούνται για τα αυτονόητα, ενώ ολοκληρωτικά καθεστώτα (βλ. σοβιετικά) εδίωκαν τους αρνητές του νέου αυτού δόγματος, το οποίο οδήγησε αναρίθμητους επώνυμους και ανώνυμους στη μαρτυρία και το μαρτύριο, σύμφωνα με τα διασωθέντα αρχειακά τεκμήρια.
Κατά τα τέλη του 20ου και τον 21ο αι. που διάγουμε, αναπτύσσεται και τείνει να κυριαρχήσει με όσα προαναφέραμε, ένα νέο «δόγμα», σύμφωνα με το οποίο: «Θεός δεν υπάρχει. Ο σύγχρονος θεοποιημένος άνθρωπος καλείται να μην παραμένει απλός χρήστης, αλλά συνοδοιπόρος της τεχνολογικής μηχανής, η οποία και θα επικρατήσει του ανθρώπου δια της τεχνητής νοημοσύνης, Η τεχνολογία καθίσταται ο νέος Θεός». Ασφαλώς και απολαμβάνουμε τα τεχνολογικά επιτεύγματα, ως βοηθητικά μέσα της ευδοκίμησης και της προόδου της ανθρωπότητας. Οι δράσεις, όμως, για την επίτευξη του υβριστικού για την ανθρωπότητα (και τον Θεό) μεγαλεπήβολου και βαβελικού δόγματος πραγματοποιούνται και παρουσιάζονται συχνά πυκνά. Κορωνίδα η από το 2020 (εν μέσω παγκόσμιας πανδημίας!) θεσμοθέτηση στον «Κώδικα Ψηφιακής Διακυβέρνησης» και συγκεκριμένα στο άρθρο 11 του Ν. 4727/2020 του «Προσωπικού Αριθμού του Πολίτη», ως αριθμού υποχρεωτικής επαλήθευσης της ταυτότητας των φυσικών προσώπων στις συναλλαγές τους με τους φορείς του δημοσίου τομέα. Αρκετοί ειδικοί επιστήμονες, όπως ο Δρ Δημήτριος Χιωτακάκος, έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα και για το λόγο αυτό δεν θα επεκταθούμε στο άρθρο μας αυτό. Ουσιαστική επιδίωξη, ο άνθρωπος να καταστεί αριθμός και πράγμα, έρμαιο στον σύγχρονο ωκεανό της ανασφάλειας και του απανθρωπισμού. Ο «Big Brother» (ο Μεγάλος Αδελφός του Όργουελ) επιθυμεί να κυριαρχήσει …
Και αναρωτιόμαστε: τελικά έφθασε η ιστορία στο τέλος της (κατά τον Φουκουγιάμα) με το διαθρυλούμενο «ανθρωποτέλος» ή η παντοδύναμη (φαινομενικά) τεχνολογία θα οδηγήσει στην παντελή απογοήτευση, μοναξιά και απομόνωση της ανθρώπινης ύπαρξης; Για το λόγο αυτό συνιστούμε ψυχραιμία, όχι πανικό, όχι φόβο, γιατί απλά η ιστορία της ανθρωπότητας δεν τελειώνει έτσι εύκολα…
