Τὶς τελευταῖες ἡμέρες, μὲ ἀφορμὴ τὸ ζήτημα τοῦ λεγόμενου «Γάμου τῶν Ὁμοφυλόφιλων καὶ τῆς τεκνοθεσίας», ἔχουμε παρακολουθήσει ἀρκετὲς ἐκπομπὲς ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης καὶ δικτύωσης. Γιὰ πολλοστὴ φορὰ διαπιστώνουμε μὲ θλίψη, ὅτι οἱ νεοέλληνες δὲν μποροῦμε πλέον νὰ ἐπικοινωνήσουμε μεταξύ μας. Ἐπιβάλλεται ἡ «ἐπίσκεψις τῶν ὀνομάτων» (Ἀντισθένης), δηλ. ὁ (προσδι)ὁρισμὸς τῶν ἐννοιῶν, προκειμένου νὰ μπορέσουμε νὰ ἐπικοινωνήσουμε. Στὸ συγκεκριμένο ζήτημα, ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀντιλαμβάνονται οἱ δύο Θεσμοὶ ποὺ διαλέγονται (Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία) τὶς ἔννοιες «γάμος», «τεκνοθεσία/υἱοθεσία» καὶ «ὁμοφυλοφιλία». Μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει σύνθεση ἀπόψεων, ἀλλὰ μόνο ἡ διαλεκτικὴ σχέση θέσεως καὶ ἀντιθέσεως.
Γάμος, κατὰ τὴν ὀρθόδοξη ἑλληνικὴ παράδοση, συνάπτεται ἀνάμεσα στὰ δύο φῦλα ποὺ δημιούργησε ὁ Θεὸς (ἄνδρας καὶ γυναῖκα). Ὁπότε καὶ μόνο ἀπὸ τὸν ὁρισμὸ αὐτό, ἀποδίδεται ἐμμέσως καὶ ἡ θεολογικὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στὴν ἔννοια «ὁμοφυλόφιλος». Στὴν ἔννοια «τεκνοθεσία/υἱοθεσία» φαίνεται νὰ συμφωνοῦν καὶ οἱ δύο πλευρές, ὅπου ὅμως εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὸς ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης πράξεως.
Προκαλεῖ, λοιπόν, ἐντύπωση τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ κοινότητα τῶν ΛΟΑΤΚΙ καὶ ὅλοι ὅσοι συμφωνοῦν ἤ …ὑποχρεώνονται νὰ συμφωνήσουν στὶς ἀπόψεις τους (ὅπως ἡ συντριπτικὴ πλειονοψηφία τῶν συστημικῶν δημοσιογράφων), δὲν ἐπιδιώκουν τὸν οὐσιαστικὸ διάλογο, οὔτε κρατοῦν ἔστω τὴ δεοντολογία τῆς ἔντιμης δημοσιογραφίας τῶν ἴσων ἀποστάσεων, ἀλλὰ ἐπιβάλλουν τὸ «δικαίωμά» τους, χωρὶς νὰ ἀναγνωρίζουν ἔστω τὸ «δικαίωμα» τοῦ συνομιλητῆ τους, στὸ πλαίσιο τοῦ «δικαιωματισμοῦ» καὶ μάλιστα μὲ αἰσχρὸ καὶ τραμπούκικο τρόπο. Ἐκφράσεις «ἔτσι γουστάρω», «ἔτσι μ’ ἀρέσει» κ.λ.π. ἢ ἀπρεπεῖς χαρακτηρισμοὶ τῶν διαφωνούντων συνομιλητῶν τους, τοῦ τύπου «ὁμοφοβικός», «φασίστας», «συντηρητικός», «ὀπισθοδρομικὸς» κ.λ.π., διαμορφώνουν τὸ γκρίζο τοπίο τῆς παντελοῦς ἔλλειψης ἐπικοινωνίας.
Μποροῦμε, πλέον, νὰ ἀντιληφθοῦμε, ὅτι «χάσμα μέγα ἐστήρικται» (Λουκᾶ, 16,26), μεταξὺ τῶν δύο κοινωνικῶν χώρων καὶ ψύχραιμες, μὴ θεσμικές, φωνές, ὅπως καλλιτεχνῶν (Οἰκονομόπουλου, Νίνο κ.ά.) ἢ ἀνθρώπων τῆς μόδας (Γαβαλὰς κ.ά.), ἀντιμετωπίζονται μὲ ἀπάνθρωπο τρόπο, ποὺ θυμίζουν ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα καὶ συμπεριφορές. Τὸ ἀξίωμα τῶν διαφωτιστῶν «διαφωνῶ μὲ τὴν ἄποψή σου, ἀλλὰ ὑπερασπίζομαι τὸ δικαίωμά σου νὰ ἐκφράζεις τὴν ἄποψή σου» (Κὰντ) ἔχει ἤδη ἀπορριφθεῖ ἀπὸ τὶς συγκεκριμένες ὁμάδες, διαμορφωμένο ὡς «σοῦ ἐπιτρέπω μόνο νὰ συμφωνεῖς μὲ τὴν ἄποψή μου, ἄρα δὲν σοῦ ἀναγνωρίζω τὸ δικαίωμα τῆς διαφωνίας». Τελικὰ αὐτὴ ἡ θέση (καὶ στάση ζωῆς) ἀποτελεῖ τὸν (σύγχρονο) ὁρισμὸ τῆς «ἀντιδημοκρατικότητας» καὶ τοῦ «ὁλοκληρωτισμοῦ». Ἐπιβάλλεται πλέον ἡ «τρομοκρατία τῆς διαφορετικῆς ἄποψης» καὶ μάλιστα ἀπὸ ἀνθρώπους τοῦ …πνεύματος.
Εἶναι γεγονός, ὅτι οἱ ἱστορικὲς Ἀρχὲς τοῦ ἑλληνισμοῦ (ἀρχαίου καὶ ρωμαίικου/βυζαντινοῦ) ἔχουν ρυθμίσει τὸ ζήτημα τῆς «ὁμοφυλοφιλίας». Τὸ ζήτημα, ὅπως τίθεται στὶς ἡμέρες μας, δὲν ἀποτελεῖ τέκνο τῆς δικῆς μας κοινωνίας, ἀλλὰ τοκετὸ μίας ἄλλης καὶ συγκεκριμένα τῆς μητροπόλεως τοῦ σύγχρονου καπιταλιστικοῦ μοντέλου ζωῆς τῶν Η.Π.Α. «Μετακενώνεται», ἔτσι, στὴ δική μας ἰδιαίτερη ἱστορικὴ πραγματικότητα καὶ ἐπιβάλλεται ἀπὸ συγκεκριμένους κύκλους καὶ μὲ συγκεκριμένους στόχους. Ἀλήθεια, γιατί δὲν μετακενώνονται στὴ σύγχρονη νεοελληνικὴ κοινωνία καὶ τὰ δυτικὰ ἀγαθὰ τῆς Ἀμερικῆς ἢ τοῦ προτεκτοράτου τους «Ἑνωμένης» Εὐρώπης; Ἂς θυμηθοῦμε μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἀγαθά: ὕψος ἀποδοχῶν, τιμὲς προϊόντων, ἀντιμετώπιση δανειοληπτῶν μὲ παράνομες ἰσοτιμίες καὶ τοκογλυφία ἰδιωτικῶν ἑταιρειῶν, δίδακτρα-ὑποτροφίες-σίτιση-στέγαση-ποιότητα καὶ προγράμματα σπουδῶν τῶν φοιτητῶν, ἀξιοκρατία καὶ ἐπαγγελματικὴ ἀποκατάσταση, ποιότητα νοσοκομειακῆς περίθαλψης, παροχὲς καὶ οὐσιαστικὴ στήριξη τῆς οἰκογένειας, συνεχὴς μέριμνα τῆς τρίτης ἡλικίας, σεβασμὸς τῆς διαφορετικότητας καὶ τόσο πολλὰ ἄλλα, ποὺ τὰ γνωρίζουμε, τὰ θαυμάζουμε, ἀλλὰ ποὺ ποτὲ δὲν ἤθελε διαχρονικὰ ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία νὰ τὰ προσφέρει στοὺς συμπολῖτες της. Ἀντίθετα, ἐπετράπη ἡ εἰσαγωγὴ ὅλων τῶν παθογενειῶν τῆς Δύσης, ὅπως ναρκωτικὰ καὶ ψυχοναρκωτικά, ἐλευθεριότητες (σεξισμὸς καὶ ἐκμετάλλευση κυρίως τῆς γυναίκας), ἀκριβὰ ἀγροτικὰ προϊόντα, ἀφοῦ δὲν στήριξε δεόντως τὴν ἑλληνικὴ ἀγροτικὴ οἰκογένεια, τὸν ψαρᾶ καὶ τὸν κτηνοτρόφο, ληστρικὰ δάνεια ποὺ ἔχουν … ὑποθηκεύσει τὴ μέση ἑλληνικὴ οἰκογένεια καὶ κυρίως τὰ ἀνεπαίσχυντα Μνημόνια, ὅταν οἱ δηλωμένοι δανειστές μας ὄφειλαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ὀφείλουν πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα ὀφείλει τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος.
Ἐπειδή, ἀρκετοὶ θεωροῦν ὅτι κυρίως οἱ Η.Π.Α., ἀλλὰ κατ’ ἐπέκτασιν καὶ ἡ Εὐρώπη, ἀπαρτίζονται ἀπὸ προοδευτικὲς καὶ προηγμένες κοινωνίες, ἔναντι τῆς δικῆς μας ποὺ εἶναι … καθυστερημένη καὶ ἐλλειμματική, μήπως ὀφείλουμε νὰ εἰσαγάγουμε στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα καὶ τή … «θανατικὴ ποινή», ποὺ ὁρισμένες ἀπὸ τὶς «προηγμένες» χῶρες ἐφαρμόζουν, ὅταν κύριο στοιχεῖο τῆς διαχρονικῆς μας κοσμοαντίληψης εἶναι ὁ σεβασμὸς τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καὶ τοῦ ἀναφαίρετου φυσικοῦ δικαιώματος στὴ ζωή; Μήπως, θὰ πρέπει τὰ ἑλληνόπουλα, ποὺ ὑπηρετοῦν στὸν στρατὸ ἢ βρίσκονται σὲ στρατεύσιμη ἡλικία, νὰ προετοιμάζονται νὰ συνεργαστοῦν καὶ νὰ συμπολεμήσουν μὲ τοὺς «εἰρηνικοὺς» στρατοὺς τῆς «προηγμένης» Δύσης κατὰ τῶν Ἀσιατῶν «τρομοκρατῶν καὶ ἰμπεριαλιστῶν»; Ξεχάσαμε τὸ ἔγκλημα τῆς Γιουγκοσλαβίας;
Θὰ μοῦ πεῖτε «ἀνήκουμε στὴ Δύση». Στὴ Δύση, ὅμως, ἡ ὁποία διαμορφώθηκε σύμφωνα μὲ τὶς κλασσικὲς πανανθρώπινες Ἀρχές, χάρη στὰ Πνευματικὰ Κινήματα καὶ κυρίως τὴ Χριστιανική/Ἑλληνικὴ Κοσμοαντίληψη. Δὲν ἀνήκουμε καὶ οὔτε θὰ ἀποδεχθοῦμε ποτὲ νὰ ἀνήκουμε σὲ μιὰ Δύση, ποὺ διαμορφώνεται καὶ κυριαρχεῖται ἀπὸ σύγχρονους καουμπόηδες, πιστολέρο, θρασίμια τῶν ὅπλων καὶ τοῦ χρήματος. Μιὰ Δύση-ζούγκλα. Ἀγαποῦμε καὶ αὐτοχαρακτηριζόμαστε (καὶ) Εὐρωπαῖοι, ὅταν ἡ Εὐρώπη πρωτίστως σέβεται καὶ ἀποδέχεται τὰ ἐπιτεύγματα τῆς προόδου ὑπὲρ τοῦ ἀνθρώπου.
Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἀναφύεται ἕνα οὐσιαστικὸ ἐρώτημα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση ὅλων τῶν σύγχρονων κοινωνικῶν ζητημάτων: «Τελικὰ ὁμιλοῦμε ἑλληνικὰ ἤ … ἀμερικάνικα;».
