Κατὰ τοὺς τελευταίους μῆνες βομβαρδίζεται – ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐμπόλεμες περιοχές – καὶ ἡ παγκόσμια κοινὴ γνώμη μὲ ἀπειλητικὲς πληροφορίες, περὶ τοῦ μέλλοντος τῆς ἀνθρωπότητας. Μετὰ τὶς φαρμακευτικὲς ἑταιρεῖες (βλ. περίοδος covid) προσῆλθαν καὶ οἱ τεχνολογικές, προκειμένου νὰ πείσουν τὴν ταλαιπωρημένη ἀνθρωπότητα γιὰ τὸ τέλος τοῦ ἀνθρώπου-ἱστορίας καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς παντοκρατορίας τῆς μηχανῆς-τεχνολογίας. Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὶς ἐπίσημες πλέον διακηρύξεις ἔχουμε εἰσέλθει στὴ «Νέα Ἐποχὴ» τῆς ἐκρηκτικῆς ἄνθησης τῆς ψηφιακῆς καινοτομίας, τῆς ἀξιοποίησης τῶν μεγάλων δεδομένων καὶ μεταδεδομένων, τῶν ἐκπληκτικῶν ἐπιτευγμάτων της νευροτεχνολογίας, τῆς ψηφιακῆς καὶ γονιδιωματικὴς ἰατρικῆς, τῆς μοριακῆς βιολογίας, τῆς γενετικῆς μηχανικῆς, μὲ σκοπὸ τὴ «χειραγώγηση τοῦ ἀνθρωπίνου DNA καὶ τελικὰ στὴ συγχώνευση μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ὑπολογιστικῆς μηχανῆς τεχνητῆς νοημοσύνης, μέσῳ ἠλεκτρονικῶν ἢ ἰατρικῶν μοσχευμάτων», σύμφωνα μὲ τὸν ἔγκριτο Νομικὸ κ. Δημήτριο Δασκαλάκη.
Οἱ ἱστοριογράφοι καταγράφουν κατὰ τὶς τρεῖς τοὐλάχιστον τελευταῖες χιλιετίες, ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα στὸν χῶρο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς ἔρευνας. Ὑπάρχει, μάλιστα, εἰδικὸς κλάδος τῆς Ἱστορίας, ἡ «Ἱστορία τῶν Ἐπιστημῶν», ἡ ὁποία παρακολουθεῖ καὶ καταγράφει διαχρονικὰ τὴν ἐξέλιξη τῶν ἐπιστημῶν. Ὡς ἐκ τούτου, δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἱκανοποίηση γιὰ ἕναν αὐθεντικὸ ἐπιστήμονα, ἀπ’ τὸ γεγονὸς τῆς ἀνακάλυψης ἑνὸς νέου ἐπιστημονικοῦ δεδομένου, ποὺ θὰ βελτιώσει τὴν κοινωνία μας. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἐπαληθεύεται ἡ φράση τοῦ Πλάτωνος «πᾶσα τε ἐπιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία τις, καὶ οὐ σοφία φαίνεται», δηλ. «κάθε ἐπιστήμη, ὅταν χωρίζεται ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν ὑπόλοιπη ἀρετή, μεταβάλλεται σὲ πανουργία κι ὄχι σοφία». Στὸ κλασσικὸ αὐτὸ ἀπόφθεγμα, οὐσιαστικὰ μακραίωνη ἐπιστημονικὴ ἐμπειρία, θεμελιώθηκε παγκοσμίως ἡ ἐπιστημονικὴ διαδικασία, ἀλλὰ κι ὁλόκληρος ὁ ἐπιστημονικὸς κόσμος (ἐρευνητές, πανεπιστήμια, ἐργαστήρια, ἀκαδημίες κ.ά.). Ἀσφαλῶς καὶ ἐμφανίζονταν ἱστορικὰ καὶ «οἱ δῆθεν ἐπιστήμονες», οἱ ὁποῖοι δὲν ἔθεταν τὴν ἐπιστημονική τους ἔρευνα πρὸς ὄφελος τῆς κοινωνίας, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ «πρὸς ἴδιον ὄφελος». Οἱ τελευταῖοι ὑπῆρχαν καὶ θὰ ὑπάρχουν. Ἡ ἐπιστημονικὴ κοινότητα, ὅμως, τοὺς ἐντόπιζε καὶ τοὺς ἀπομόνωνε ὡς πανούργους, ραδιούργους, ἐπίορκους καὶ ἰδιοτελεῖς. Ἔτσι, στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὴν ἀκριβεστέρα γλῶσσα τοῦ κόσμου, διακρίνουμε τὸν «χειρουργὸ» ἀπὸ τὸν «χειροῦργο», ὅπου ὁ πρῶτος ὑπηρετεῖ, ἐνῷ ὁ δεύτερος (ἐξ)ὑπηρετεῖται ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη. Βέβαια, στὶς ἡμέρες μας, ποὺ ὅλο καὶ λιγότεροι γνωρίζουμε τὴν ἑλληνικὴ καὶ ἐπικρατεῖ σύγχυση στὴ χρήση τῶν λέξεων/ὅρων, ὁ παρατονισμὸς ἐκλαμβάνεται ἀποκλειστικὰ ὡς ζήτημα ἐπιλογῆς χρήσης μιᾶς γλωσσικῆς μορφῆς (καθαρεύουσα ἢ δημοτική), ἐνῷ πρωτίστως ἀποτελεῖ διάκριση καὶ χαρακτηρισμὸ ἐπιστημονικοῦ ἤθους.
Ἡ παγκόσμια ἱστορία, σύμφωνα μὲ τὰ ἄπειρα διασωθέντα τεκμήριά της, θεμελιώθηκε στὴν «ἀρετὴ» τοῦ Πλάτωνα, στὴ δυτικοχριστιανικὴ καὶ κάθε ἐπί μέρους πολιτισμοῦ «ἠθική», στὸ ὀρθόδοξο ρωμαίικο «ἦθος» κ.ἄ. Οἱ κοινωνίες τοῦ δυτικοῦ κόσμου στήριξαν τὰ ἐπιτεύγματά τους, ἄρα καὶ τὰ ἐπιστημονικά, στὴν εὐδοκίμηση τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας. Μετὰ τὴ Φραγκικὴ ἐπανάσταση (1789) καὶ τὸν Φραγκικὸ Διαφωτισμό, τὸν πιὸ ἐκκεντρικὸ καὶ ἀκραῖο ἐν συγκρίσει μὲ τὶς ἄλλες μορφὲς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ, ξεκίνησε ἱστορικὰ ἡ θεσμικὴ ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀποστασία τοῦ δημιουργήματος, κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ του. Ἐνῷ μέχρι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, «διαλεγόταν» ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἐτίθεντο ἐρωτήματά περί Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου (ἀκόμη καὶ οἱ αἱρέσεις ἐντάσσονται στὸ πεδίο αὐτό), γιὰ πρώτη φορὰ ἀρχίζει ἡ ἀντικατάσταση τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Νέο «δόγμα πίστεως»: «Δὲν δημιούργησε ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ δημιούργημα ἐξέλιξης». Στὸ καινοφανὲς αὐτὸ δόγμα, διότι ἐπιστημονικὰ οὐδέποτε τεκμηριώθηκε προκειμένου νὰ ἀποτελέσει ἐπιστήμη, ἐπικεντρώθηκε ἡ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα κατὰ τὸν 19ο καὶ 20ο αἱ., διχάζοντας οὐσιαστικὰ τὴν παγκόσμια ἐπιστημονικὴ κοινότητα. Οἱ Χριστιανοὶ ἐπιστήμονες ἀναγκάζονταν νὰ ἀπολογοῦνται γιὰ τὰ αὐτονόητα, ἐνῷ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα (βλ. σοβιετικὰ) ἐδίωκαν τοὺς ἀρνητὲς τοῦ νέου αὐτοῦ δόγματος, τὸ ὁποῖο ὁδήγησε ἀναρίθμητους ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους στὴ μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριο, σύμφωνα μὲ τὰ διασωθέντα ἀρχειακὰ τεκμήρια.
Κατὰ τὰ τέλη τοῦ 20ου καὶ τὸν 21ο αἰ. ποὺ διάγουμε, ἀναπτύσσεται καὶ τείνει νὰ κυριαρχήσει μὲ ὅσα προαναφέραμε, ἕνα νέο «δόγμα», σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο: «Θεὸς δὲν ὑπάρχει. Ὁ σύγχρονος θεοποιημένος ἄνθρωπος καλεῖται νὰ μὴν παραμένει ἁπλὸς χρήστης, ἀλλὰ συνοδοιπόρος τῆς τεχνολογικῆς μηχανῆς, ἡ ὁποία καὶ θὰ ἐπικρατήσει τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης, Ἡ τεχνολογία καθίσταται ὁ νέος Θεός». Ἀσφαλῶς καὶ ἀπολαμβάνουμε τὰ τεχνολογικὰ ἐπιτεύγματα, ὡς βοηθητικὰ μέσα της εὐδοκίμησης καὶ τῆς προόδου τῆς ἀνθρωπότητας. Οἱ δράσεις, ὅμως, γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ ὑβριστικοῦ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα (καὶ τὸν Θεὸ) μεγαλεπήβολου καὶ βαβελικοῦ δόγματος πραγματοποιοῦνται καὶ παρουσιάζονται συχνὰ πυκνά. Κορωνίδα ἡ ἀπὸ τὸ 2020 (ἐν μέσῳ παγκόσμιας πανδημίας!) θεσμοθέτηση στὸν «Κώδικα Ψηφιακῆς Διακυβέρνησης» καὶ συγκεκριμένα στὸ ἄρθρο 11 τοῦ Ν. 4727/2020 τοῦ «Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ τοῦ Πολίτη», ὡς ἀριθμοῦ ὑποχρεωτικῆς ἐπαλήθευσης τῆς ταυτότητας τῶν φυσικῶν προσώπων στὶς συναλλαγές τους μὲ τοὺς φορεῖς τοῦ δημοσίου τομέα. Ἀρκετοὶ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες, ὅπως ὁ Δρ Δημήτριος Χιωτακάκος, ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ ζήτημα καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ δὲν θὰ ἐπεκταθοῦμε στὸ ἄρθρο μας αὐτό. Οὐσιαστικὴ ἐπιδίωξη, ὁ ἄνθρωπος νὰ καταστεῖ ἀριθμὸς καὶ πρᾶγμα, ἕρμαιο στὸν σύγχρονο ὠκεανὸ τῆς ἀνασφάλειας καὶ τοῦ ἀπανθρωπισμοῦ. Ὁ «Big Brother» (ὁ Μεγάλος Ἀδελφὸς τοῦ Ὄργουελ) ἐπιθυμεῖ νὰ κυριαρχήσει …
Καὶ ἀναρωτιόμαστε: τελικὰ ἔφθασε ἡ ἱστορία στὸ τέλος της (κατὰ τὸν Φουκουγιάμα) μὲ τὸ διαθρυλούμενο «ἀνθρωποτέλος» ἢ ἡ παντοδύναμη (φαινομενικὰ) τεχνολογία θὰ ὁδηγήσει στὴν παντελῆ ἀπογοήτευση, μοναξιὰ καὶ ἀπομόνωση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης; Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ συνιστοῦμε ψυχραιμία, ὄχι πανικό, ὄχι φόβο, γιατί ἁπλᾶ ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας δὲν τελειώνει ἔτσι εὔκολα…
