Ἀπὸ τὰ φοιτητικά μου χρόνια θυμᾶμαι νὰ ὁμιλοῦν ἢ νὰ γράφουν διάφορα συστημικὰ παπαγαλάκια περὶ «συνωμοσιολογίας καὶ συνωμοσιολόγους», θεωρῶντας «φαντασμένους» ἢ «ψεκασμένους» ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι ὑπάρχουν διεθνεῖς σχεδιασμοὶ ἀπὸ γνωστοὺς ἢ ἄγνωστους κύκλους. Ἡ μετέπειτα ἐπιστημονικὴ (ἐπαγγελματική-πανεπιστημιακὴ) ἐνασχόλησή μου, μὲ τὴ μελέτη τῶν ἀρχείων καὶ ἰδιαίτερα τῶν Διπλωματικῶν τῶν Ὑπουργείων Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος, τῆς Μ. Βρετανίας καὶ τῆς Γερμανίας, μὲ ἔχουν πείσει ὅτι ἀσφαλῶς καὶ ὑπάρχουν διεθνεῖς σχεδιασμοί, σχέδια ἢ ἀκόμη καὶ συνωμοσίες. Ἐκεῖνα ποὺ διαφέρουν εἶναι ἡ ὀπτικὴ γωνία καὶ οἱ προϋποθέσεις ἀνάγνωσης ἑνὸς φαινομένου/πληροφορίας. Μάλιστα στὴν ἐποχὴ τῶν «fake news», ἀλλὰ κυρίως τῆς πληροφορικῆς, ἡ πληροφορία διαχέεται, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ἀνίδεος ἀποδέκτης της νὰ βρίσκεται σὲ παντελῆ σύγχυση, σχοινοβατῶντας μεταξὺ ἀληθείας καὶ μύθου. Ὁ ἐρευνητὴς τῆς ἀλήθειας (ἐπιστήμονας) ἀποτελεῖ τὸ πρόσωπο ποὺ οὐσιαστικὰ μεταφράζει, δηλαδὴ μεταφέρει, τὴν πληροφορία, ποὺ μὲ τὴν τεκμηρίωσή της καθίσταται ἱστορία.
Μετὰ τὴν ἀπαραίτητη θεωρητικὴ εἰσαγωγή, θὰ προσπαθήσουμε νὰ καταθέσουμε ἐνδεικτικὰ κάποιες σύγχρονες πληροφορίες, ὅπου ἀποκαλύπτεται τὸ πολιτικὸ παιγνίδι «ψεύδους-ἀληθείας», ποὺ κατὰ κόρον χρησιμοποιεῖ τὸ πολιτικὸ σύστημα/καθεστὼς στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη καὶ υἱοθετοῦν καὶ ἐπαναλαμβάνουν τὰ ντόπια φερέφωνά τους.
α) Ἡ περίπτωση τοῦ Ἀμερικανοῦ Προέδρου Trump, ποὺ ἐπὶ τρία τοὐλάχιστον ἔτη χλευαζόταν μὲ τοὺς χειρότερους χαρακτηρισμοὺς καὶ τὴν ἑπομένη τῆς ἐκλογῆς του πρὶν ἀπὸ ἕναν μῆνα περίπου, οἱ ἴδιοι δημόσιοι ὑβριστές του καὶ πολιτικοὶ «ἡγέτες» τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ καὶ τῆς πατρίδας μας, υἱοθέτησαν θετικοὺς χαρακτηρισμοὺς γιὰ τὸ πρόσωπό του. Ἡ «χαμαιλέουσα» αὐτὴ στάση, ἀποδεικνύει τοὐλάχιστον τὴν ἔλλειψη ἤθους ἀπὸ τοὺς συγκεκριμένους πολιτικούς, ἐκθέτοντας κατ’ ἐπέκταση τοὺς λεγόμενους δημοσιογράφους (τοὺς) ὡς τιποτένιους καὶ στυγνοὺς προπαγανδιστές.
β) Ἡ περίπτωση τοῦ Σύριου Προέδρου Ἄσαντ, ποὺ ἐπὶ ἀρκετὰ χρόνια ἐθεωρεῖτο ἀπὸ τὸ σύστημα ἐλέγχου ὡς ἕνας λαοφιλὴς ἡγέτης, ἔναντι τῶν «τζιχαντιστῶν», «φανατικῶν», «τρομοκρατῶν» ἀνταρτῶν, ποὺ ἀπειλοῦσαν μὲ τὴ δημιουργία ἑνὸς στυγνοῦ ἰσλαμικοῦ καθεστῶτος. Τὴν ἑπομένη τῆς ἀνατροπῆς τοῦ πρώτου, πρῶτα οἱ πολιτικοὶ «ἡγέτες» τοῦ δυτικοῦ κόσμου καὶ ἀκολούθως οἱ ὑπάκουοι ὑπάλληλοί τους στὰ ΜΜΕ καὶ δικτύωσης, υἱοθέτησαν ἀντίθετους χαρακτηρισμοὺς γιὰ τὶς δύο πλευρές.
γ) Στὰ ἐσωτερικά μας τώρα, τὸν Ἰούλιο τοῦ 2000 υἱοθέτησε ἡ κυβέρνηση Σημίτη τὴν ἔκδοση τῶν ἑλληνικῶν ἀστυνομικῶν ταυτοτήτων χωρὶς τὴν ἀναγραφὴ τοῦ Θρησκεύματος, ἐπειδὴ «δεσμεύθηκε ἀπέναντι στὸ ἑβραϊκὸ λόμπυ τῶν Η.Π.Α.». Ὑπουργὸς Δημόσιας Τάξεως τότε δὲν ἦταν ἀσφαλῶς ὁ γνωστὸς γιὰ τὴν ἐθνικὴ καὶ ὀρθόδοξη ψυχοσύνθεσή του Στέλιος Παπαθεμελής, ἀλλὰ ὁ Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Συγκεκριμένα, ὁ Στέλιος Παπαθεμελὴς ὑπερμαχῶντας γιὰ τὴν ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος, ὡς σημαντικοῦ πολιτισμικοῦ καὶ ταυτοτικοῦ στοιχείου τοῦ Ἕλληνα πολίτη σημείωνε: «Τὸ ἀντιστασιακὸ ΕΑΜ στὶς περιοχὲς ποὺ ἤλεγχε ἐξέδιδε καὶ αὐτὸ ταυτότητες, οἱ ὁποῖες περιεῖχαν καὶ αὐτὲς τὸ θρήσκευμα. Ἄρα οὔτε κατοχική, οὔτε ἐμφυλιοπολεμικὴ εἶναι ἡ γενεαλογία τοῦ θρησκεύματος». Στὶς ἡμέρες μας, ὅπου συζητεῖται ἡ ἐπιβολή (!) τῆς νέας ἀστυνομικῆς ταυτότητας καὶ τοῦ «προσωπικοῦ ἀριθμοῦ», εἰδικοὶ ἐπιστήμονες τῆς Πληροφορίας καὶ τῆς Πληροφορικῆς ἔχουν καταλήξει στὸ ἐπιστημονικὸ πόρισμα, ὅτι μὲ τὶς ἐν λόγῳ ἐπιλογὲς «ὁδηγούμαστε σὲ δικτατορία μέ …δημοκρατικὸ μανδύα». Μία εἰκοσιπενταετία χωρίζει τὶς δύο ἱστορικὲς περιόδους. Κι ὅμως, σήμερα Ὑπουργὸς Προστασίας τοῦ Πολίτη …παραμένει τὸ ἴδιο πρόσωπο, τὸ ὁποῖο ἁπλᾶ ἄλλαξε πολιτικὸ κουστούμι. Ἀπὸ πράσινο σὲ μπλέ… Τὰ συμπεράσματα δικά σας…
Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρουμε πλῆθος τεκμηριωμένων πληροφοριῶν, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἀσφαλῶς καὶ ὑπάρχουν σχεδιασμοὶ ἀπὸ διεθνῆ γνωστὰ (ἢ ἄγνωστα) κέντρα, μὲ σημαντικότερο σχεδιασμὸ τὴν συστηματικὴ γελοιοποίηση/περιθωριοποίηση ὅσων τολμοῦν νὰ τοὺς ἀποκαλύψουν. Ἡ πολιτικὴ (καὶ κυρίως οἱ πολιτικοὶ ὡς φορεῖς της) εἶναι ταυτισμένη μὲ τὴν προπαγάνδα καὶ τὴ διασπορὰ ψευδῶν εἰδήσεων/πληροφοριῶν, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ «ἐμπόριο ἐλπίδας». Ἡ ἔρευνα τῶν διπλωματικῶν/πολιτικῶν ἀρχείων ἀποκαλύπτει τὴν πανάρχαιη αὐτὴ πρακτικὴ τῶν «ἡγετῶν» τῆς ἱστορίας (αὐτοκρατόρων, βασιλέων, τυράννων, δικτατόρων, σοσιαλιστῶν, καπιταλιστῶν καὶ κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες καὶ τῶν «δημοκρατῶν»), ποὺ ταυτίζονται ΟΛΟΙ τους στὸ σημεῖο αὐτό. «Ἄλλα σκέπτονται καὶ σχεδιάζουν καὶ ἄλλα πράττουν» ἢ ὀρθότερα «ἄλλοι σχεδιάζουν καὶ ἐκεῖνοι ἁπλᾶ ὑπακούουν», καθιστῶντας τὸ ψέμα ἕκτη αἴσθησή τους, ἀλλὰ καὶ ἀπαραίτητο ἐργαλεῖο τους.
Τραγικότερο ὅλων, ὅταν στὸ παιγνίδι αὐτὸ τῆς «πολιτικῆς μυθοπλασίας» συστρατεύονται μὲ τό …ἀζημίωτο καὶ «ἐπιστήμονες» ὅλων τῶν εἰδικοτήτων καὶ κυρίως «ἀκαδημαϊκοί», οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὁρκιστεῖ νὰ ὑπηρετοῦν τὶς Ἀρχὲς τῆς ἐπιστήμης τους. Θεωρῶ, ὅτι διαχρονικὰ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μεγαλύτερη ἠθικὴ κατάπτωση ἀπὸ τὴν ἰδεολογικὴ ἐκπόρνευση τῶν θεματοφυλάκων τοῦ ἤθους καὶ τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας. Κι ὅμως, ἡ καταγεγραμμένη «σιωπὴ τῶν διανοουμένων» (Pierre Bourdieu, 1930-2002) ἢ ἡ «στρατευμένη καὶ ὑποταγμένη σύγχρονη διανόηση» (Νῖκος Ψαρουδάκης, 1917-2006) τεκμηριώνουν ὅτι δὲν διάγουμε πλέον δημοκρατικὸ βίο. Ἴσως κοινοβουλευτικό, κατὰ τὰ βρετανικὰ ἤθη. Μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα, ὅμως, ἕναν πολιτικὸ βίο ποὺ δὲν ἁρμόζει στὴ «γενέτειρα τῆς Δημοκρατίας Ἑλλάδα». Κι ἂν ὁ ὑπόλοιπος κόσμος βιώνει μιὰ σύγχρονη πολιτικὴ Βαβέλ, δὲν ὀφείλουμε οἱ (νεο)Ἕλληνες νὰ διατηρήσουμε καὶ νὰ ἀντιπροσφέρουμε στὰ ὑπόλοιπα Ἔθνη τὶς Ἀρχὲς τῆς Δημοκρατίας, ὡς γνήσια τέκνα της; Δὲν ὀφείλουμε νὰ παύσουμε νὰ εἴμαστε οὐραγοὶ τῶν διεθνῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων καὶ νὰ ἀναδείξουμε τὴν ἰσχυρὴ πολιτικὴ καὶ δημοκρατική μας κληρονομιά, γεγονὸς ποὺ μᾶς καθιστᾶ «πλανητάρχες» τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτισμοῦ; Ἐν τέλει, ἀκόμη κι ἂν ἀποφασίσει νὰ «δύσει ἡ Δύση», ἐμεῖς δὲν ὀφείλουμε νὰ παύσουμε νὰ εἴμαστε οἱ «κοιμωμένοι τῆς ἱστορίας» καὶ νὰ ξυπνήσουμε;
