Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἔχει ἀναδυθεῖ ἕνα ἐπαναλαμβανόμενο φαινόμενο στὴν παγκόσμια ἱστορία, τὸ ὁποῖο ἐμφανίζεται ὅταν παρατηρεῖται χρόνια καὶ μὴ ἀντιμετωπίσιμη κρίση. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ εἶναι ἡ κρίση ἡγεσίας. Ἡ ἔλλειψη δηλαδὴ ἡγετῶν στοὺς θεσμοὺς ἑνὸς κράτους. Οἱ θεσμοὶ αὐτοὶ ποικίλουν στὶς διάφορες χῶρες, ὅμως οἱ κύριοι, ὡς πυλῶνες τοῦ κράτους, εἶναι κοινοὶ στὸν δυτικὸ κόσμο καὶ συγκεκριμένα ὁ πολιτειακός/πολιτικὸς θεσμός, ὁ δικαστικός, ὁ ἀκαδημαϊκός/ἐκπαιδευτικός, ὁ στρατιωτικός/ἀστυνομικὸς καὶ ὁ οἰκονομικός/ἐπιχειρηματικός. Εἰδικὰ γιὰ τὶς Ὀρθόδοξες χῶρες, ὅπου δὲν ἔχει συντελεστεῖ (ἀκόμη!) ὁ λεγόμενος «χωρισμὸς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας», συμπεριλαμβάνεται καὶ ὁ θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ὁ ἀρχαιότερος ἐν λειτουργίᾳ θεσμὸς τοῦ κράτους, ποὺ μάλιστα προϋπῆρχε αὐτοῦ ὡς ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία.
Ἡ τρέχουσα παρατεταμένη καὶ μόνιμη περίοδος κρίσης ξεκίνησε κατὰ τὴ γνώμη μας τὴν 11η/11/2011, ὅταν παραιτήθηκε ὁ ἐκλεγμένος ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ πρωθυπουργὸς καὶ στὴ θέση του διορίστηκε (!) ἀπὸ τοὺς (οἰκονομικοὺς καὶ ὄχι μόνο) προστάτες τῆς χώρας μας, ἕνας τραπεζίτης/ἀκαδημαϊκὸς ΣΑΝ πρωθυπουργός. Εἶναι ἡ συμβολικὴ ἡμερομηνία/χρονολογία μὲ τὰ τρία 11άρια, κατὰ τὴν ὁποία ὁριοθετεῖται τὸ τέλος τῆς μεταπολιτεύσεως (1974-2011) καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς περιόδου τοῦ ἄμεσου προστατευτισμοῦ, γεγονὸς ποὺ ὀφείλεται στὴν ἐκχώρηση τῆς πολιτικῆς ἐλευθερίας σὲ δῆθεν δανειστὲς γιὰ δῆθεν δάνεια. Διότι, ἔχουν περάσει δύο … ἑπταετίες (!) ἀπὸ τότε καὶ οὐδεὶς μᾶς ἔχει ἐνημερώσει γιὰ τὸ πῶς δημιουργήθηκε τὸ ὑπέρογκο καὶ μὴ βιώσιμο δημόσιο χρέος καὶ τὸ σημαντικότερο τὸ ποιοί εἶναι οἱ δανειστές μας καὶ οἱ δανειολῆπτες…
Ὑπῆρξε μιὰ σημαντικὴ προσπάθεια ἀμφισβήτησης τοῦ ἐν λόγῳ καθεστῶτος, μὲ τὴν ἀνάδειξη μίας ἰδιόμορφης κυβερνητικῆς συμμαχίας (μεταξὺ ἑνὸς ἀριστεροῦ κι ἑνὸς δεξιοῦ «ἡγέτη») καὶ τὴν προκήρυξη δημοψηφίσματος (2015), μὲ ζητούμενο τὴν στάση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπέναντι στὴν κρίση. Τελικά, ἡ συγκεκριμένη προσπάθεια ἀπέδειξε μὲ τὸν καλύτερο τρόπο, ὅτι ὑπάρχει βαθιὰ κρίση (πολιτικῆς) ἡγεσίας. Κι ἂς ἦταν ἀπὸ τὶς σπάνιες φορὲς στὰ ἑβδομῆντα τελευταῖα ἔτη τῆς ἱστορίας μας, ποὺ ἀναδείχθηκαν δύο νεότεροι στὴν ἡλικία καὶ μάλιστα μὴ γόνοι τῶν γνωστῶν «δημοκρατικῶν οἰκογενειῶν», οἱ ὁποῖες μονοπωλοῦν τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου μας, κατ’ ἀναλογίαν τῶν πρώην «βασιλικῶν οἰκογενειῶν». Οἰκογένειες, τῶν ὁποίων ἔχουν «τελειώσει οἱ ἐφεδρεῖες» …
Ἔτσι, στὶς ἡμέρες μας, μετὰ τὴ συμπλήρωση δύο … ἑπταετιῶν ἀπὸ τὴν «ἀρχὴ τοῦ τέλους μας» (;), παρατηροῦμε τὴν παντελῆ ἔλλειψη ἡγετῶν. Ὄχι ψευτοηγετῶν, ποὺ ἀναδεικνύουν κατὰ παραγγελία οἱ λεγόμενες δημοσκοπήσεις. ‘Ὄχι ψευτοηγετῶν, ποὺ δὲν διαθέτουν καμία ἔμπρακτη ἀγάπη καὶ ἀγωνία γιὰ τὴν πατρίδα μας καὶ τὸν λαό της. Ὄχι ψευτοηγετῶν, ποὺ εἶναι παντελῶς ἀνιστόρητοι καὶ ἀνορθόγραφοι πολιτισμικά, κόλακες καὶ ἐπαῖτες τῶν ψευτοηγετῶν τοῦ κόσμου, μὲ αἰσθήματα μειονεξίας καὶ πολιτισμικῆς καχεξίας, ἐξ αἰτίας τῆς παντελοῦς ἔλλειψης ἐθνικοῦ φρονήματος. Ὄχι ψευτοηγετῶν, ποὺ ἀποδέχονται ὅλα τὰ κελεύσματα καὶ τὶς ἐπιταγὲς τῶν «δοκούντων ἄρχειν» (ἄν)ἰσχυρῶν τῆς γῆς.
Τραγικὴ διάσταση τοῦ ἐξεταζόμενου ζητήματος ἀποτελεῖ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ κρίση ἡγετῶν δὲν ἀφορᾶ μόνο στὸν πολιτειακό/πολιτικὸ θεσμό, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται ἐξ αἰτίας τῆς προκλητικῆς κομματοκρατίας καὶ στοὺς ὑπόλοιπους δομικοὺς θεσμούς. Ἔτσι, κρίση ἡγεσίας, ἐξ αἰτίας τῆς ἀναξιοκρατίας καὶ τῆς κομματοκρατίας, παρατηρεῖται σὲ ὑψηλὸ ποσοστὸ καὶ στὸν δικαστικό, στὸν ἀκαδημαϊκό/πανεπιστημιακό, στὸν στρατιωτικό/ἀστυνομικὸ καὶ στὸν οἰκονομικό/ἐπιχειρηματικὸ θεσμό. Προκατασκευασμένοι «ἡγέτες», κοσμοῦν πολλὲς ἡγεσίες τῶν προαναφερόμενων θεσμῶν καὶ οἱ μὴ προκατασκευασμένοι ἐξαργυρώνουν τὶς ὅποιες ὑπεύθυνες θέσεις τους μὲ τὴν ἀπόλυτη σιωπή τους. «Ἡ σιωπὴ τῶν διανοουμένων», κατὰ τὸν ἔγκριτο Γάλλο διανοητὴ Pierre Bourdieu (1930-2002), ἔχει καταστεῖ «σιωπὴ τῶν πάντων», φαινόμενο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηρίζει δημοκρατικὰ πολιτεύματα. Ἡ βαθιὰ σήψη καὶ κρίση, ἀποτελέσματα τῆς ἀπολύτου κομματοκρατίας σ’ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ τοὺς προαναφερόμενους θεσμούς, ἐκμαυλίζουν ἀκόμη καὶ θεοίδρυτους θεσμούς, ὅπως ὁ ἐκκλησιαστικός, μὲ τραγικὲς ἐκφάνσεις στὶς ἡμέρες μας τὴ μοναστικὴ κοινότητα τοῦ Σινᾶ, τὸν μητροπολιτικὸ θρόνο στὰ Χανιά, τὸ Οὐκρανικὸ καὶ τὸ ἐξελισσόμενο σχίσμα στοὺς κόλπους τῆς «Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας». Καὶ δυστυχῶς, τὰ αἴτια ὅλων αὐτῶν τῶν πτωτικῶν καταστάσεων δὲν εἶναι δογματικά, δηλ. πνευματικά, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ ἰδιοτελῆ (κυρίως μικροπολιτικὰ καὶ οἰκονομικὰ συμφέροντα), ποὺ ἀσφαλῶς ὑποκρύπτουν χρόνια καὶ θεοποιημένα προσωπικὰ πάθη.
Στὸν ἀντίποδα ὅλης αὐτῆς τῆς ζοφερῆς κοινωνικῆς πραγματικότητας, συναντοῦμε πολλοὺς εὐλογημένους τοπικοὺς (αὐθεντικοὺς) ἡγέτες. Κληρικούς, ποὺ σηκώνουν τὰ βάρη τοῦ πονεμένου ποιμνίου τους. Μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ διακονοῦν ταπεινὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἐκπαιδευτικούς, ποὺ μεταλαμπαδεύουν ἐθνικὸ φρόνημα στοὺς διψασμένους μαθητὲς ἢ φοιτητές τους. Δικαστικούς, ποὺ παρ’ ὅλες τὶς ἀπειλές, ἀπονέμουν δικαιοσύνη καὶ ὑπερασπίζονται τὸ «περὶ δικαίου αἴσθημα» τῶν πολιτῶν. Στρατιωτικούς, Ἱπταμένους, Ναυτικούς, ἀλλὰ καὶ ἁπλοῦς στρατεύσιμους, ποὺ δὲν ὑποστέλλουν σημαῖες, ἀλλὰ ἀγρυπνοῦν φυλάσσοντας «Θερμοπύλες», σὲ γῆ, οὐρανὸ καὶ θάλασσα. Ἀστυνομικούς, ποὺ προστατεύουν ἀνεξαιρέτως ὅλους τοὺς συμπολῖτες τους καὶ ἰδιαίτερα τὶς εὐπαθεῖς κοινωνικὲς ὁμάδες. Πυροσβέστες, ποὺ πολεμοῦν τὴ φωτιὰ καὶ διασώζουν ἀνθρώπους καὶ κατοικίες, γνωρίζοντας ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς ἡ μάχη εἶναι προδιαγεγραμμένη. Ἐπιχειρηματίες, μεγάλοι καὶ μικροί, ποὺ ἀντιστέκονται στὴν πολυεθνικὴ καὶ ἀνεθνικὴ ἐπέλαση οἰκονομικῶν συμφερόντων, συνεχίζοντας τὴν ὑποστήριξη τῶν ἐργαζομένων τους καὶ τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας. Γονεῖς καὶ Παπποῦδες, ποὺ στὰ ἀντιοικογενειακὰ μέτρα τῶν ἑκάστοτε κυβερνήσεων, ἀντιστέκονται καὶ μὲ τὸ ὑστέρημά τους διαμορφώνουν τὴν Πατρίδα. Αὐτοδιοικητικοί, ποὺ μόνοι τους, ξεχασμένοι ἀπὸ τὸ «ἐπιτελικὸ κράτος», ἀντιμετωπίζουν ὅπως ὅπως τὴν καθημερινότητα, στὰ ἀκριτικὰ κι ὄχι μόνο νησιά, στὰ ἀπομακρυσμένα χωριά, στὶς ὑποβαθμισμένες γειτονιὲς τῶν πόλεων…
Εἶναι ἡ ἄλλη Ἑλλάδα. Εἶναι ἡ διαχρονικὴ καὶ οἰκουμενικὴ Ἑλλάδα. Εἶναι ἡ Ἑλλάδα τῶν αὐθεντικῶν ἡγετῶν. Εἶναι ἡ ἐλπίδα ὅλων μας…
