Ἤδη ἔχουν παρέλθει ἀρκετὲς ἑβδομάδες ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῶν Εὐρωεκλογῶν (9η Ἰουνίου 2024). Διάστημα, ποὺ παρέχει μιὰ στοιχειώδη ἀσφάλεια γιὰ τὴν ἀποτίμησή τους. Πολλὰ ἀκούγονται καὶ γράφονται, ἀλλὰ στὶς περισσότερες διαπιστώσεις ἀπουσιάζει ἡ ἀντικειμενικὴ θέαση τῶν πραγμάτων. Κυριαρχεῖ ἕνας ἄκριτος ὑποκειμενισμός, διότι ἁπλᾶ στὴν πολιτικὴ ἀνάλυση καὶ ἑρμηνεία (καὶ) τῶν πρόσφατων Εὐρωεκλογῶν κυριαρχεῖ ἡ μυωπικὴ κομματικὴ ἀνάγνωση τῶν γεγονότων. Θὰ προσπαθήσουμε, ἂν καὶ ἄμεσα ἐμπλεκόμενοι στὶς πρόσφατες Εὐρωεκλογές, νὰ καταθέσουμε πρὸς κρίσιν κάποιες προσωπικές μας σκέψεις, τὶς ὁποῖες ὅμως τεκμηριώνουμε. Μία ἐπιστημονικὴ ἀρχή, ποὺ προσπαθοῦμε νὰ διέπει πάντοτε τὸν προφορικὸ καὶ κυρίως τὸν γραπτό μας λόγο.
- Νικητὴς τῶν πρόσφατων εὐρωεκλογῶν ὑπῆρξε ἀναμφισβήτητα ἡ ἀποχή. Ρεκὸρ ἀποχῆς, ἀφοῦ σὲ κάποιες περιοχὲς τῆς πατρίδας μας ἄγγιξε τὸ 70%, ἐνῷ στὴν ἐπικράτεια ξεπέρασε τὸ 60%. Ἔτσι, τρεῖς στοὺς πέντε συμπατριῶτες μας ἔχουν ἀποφασίσει πλέον νὰ γυρίσουν τὴν πλάτη τους σ’ ὁλόκληρο τὸ πολιτικό μας σύστημα. Γεγονός, ποὺ ἱκανοποιεῖ τὰ συστημικὰ κόμματα, ἀφοῦ μποροῦν νὰ κυβερνοῦν μὲ τὸ ἕνα δέκατο ὁλοκλήρου τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος. Μπορεῖ κάποιος ἀναγνώστης μας νὰ διαφωνήσει, ὑπενθυμίζοντάς μου, ὅτι πρόκειται γιὰ εὐρωεκλογὲς κι ὄχι γιὰ ἐθνικὲς ἐκλογές. Θὰ τοῦ ἀνταπαντήσω ὅτι ἡ ἐκλογικὴ τάση εἶναι πλέον καταγεγραμμένη ἀπὸ τὴ ζοφερὴ περίοδο τῶν μνημονίων. Ἡ ὑποχρεωτικότητα τῆς συμμετοχῆς τοῦ πολίτη στὴν ἐκλογικὴ διαδικασία ἔχει ἤδη ἀπωλεσθεῖ, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ἀποχὴ νὰ ἐξασφαλίζει καὶ νὰ διευρύνει τὴν κυριαρχία της, φαινόμενο ποὺ δὲν εἶναι ἑλλαδικό, ἀλλὰ κύριο χαρακτηριστικὸ τῆς δυτικῆς κοινωνίας καὶ «δημοκρατίας».
- Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τεκμηριώνεται ἡ διαπίστωση ὅτι ὁ «ἐκσυγχρονισμὸς τῆς δημόσιας διοίκησης» ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ «ὄνειρο θερινῆς νυκτός», ἀφοῦ διαπιστώσαμε ὅτι ὁ ψηφιακὸς μετασχηματισμός της, γιὰ τὸν ὁποῖο δαπανῶνται τεράστια κονδύλια, δὲν μπορεῖ ἀπὸ μόνος του νὰ ἐκσυγχρονίσει τὸ κράτος. Ὁρισμένοι μᾶλλον ἔχουν μπερδέψει τὰ (ψηφιακὰ) μέσα μὲ τὴ διοίκηση, ἡ ὁποία ἐκφράζεται πρωτίστως καὶ ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸν δημόσιο ὑπάλληλο ἢ λειτουργό. Ἀποδεδειγμένα οἱ ἐκλογικοὶ κατάλογοι δὲν ἔχουν ἀκόμη ἐκκαθαριστεῖ ἀπὸ τοὺς χιλιάδες τεθνεῶτες (ἀνακάλυψα ὅτι ὁ πρὸ πενταετίας ἀποθανὼν πατέρας μου … διατηρεῖ ἀκόμη τὸ δικαίωμα τοῦ ἐκλέγειν (!), μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται). Τὸ ψηφιακὸ μέσον, ἀκόμη καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς «τεχνικῆς νοημοσύνης», ἀναμένει ἐντολὲς ἐκκαθάρισης τῶν ἐν λόγῳ καταλόγων ἀπὸ κάποιο πρόσωπο–εντολέα, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐλέγξει τὰ ἀπαραίτητα διοικητικὰ ἔγγραφα καὶ μπορεῖ νὰ προβεῖ διοικητικὰ στὴ διαγραφὴ τοῦ συγκεκριμένου ὀνόματος ἀπὸ τὸ ἐκλογικὸ σῶμα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ διαπιστώσουμε μὲ ἀκρίβεια τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐκλογέων, τὸ ποσοστὸ τῆς ἀποχῆς, ἀκόμη καὶ τὸ ποσοτικὸ μέγεθος τοῦ ἐνεργοῦ πληθυσμοῦ τῆς πατρίδας μας.
- Πολλοὶ ἐπώνυμοι ἢ ἀνώνυμοι συμπολῖτες μας ἀσχολήθηκαν καὶ μὲ τὴν «ποιότητα» τῶν ἐκλεγμένων εὐρωβουλευτῶν. Γιὰ ἄλλη μία φορά, δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ λοιδορηθεῖ δημόσια τὸ «ἀνώριμο ἐκλογικὸ σῶμα», ποὺ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. καὶ τὰ μέσα μαζικῆς δικτύωσης καὶ ἐκλέγει μόνο διάσημους ἢ τηλεπερσόνες κ.λ.π. Ἡ «ἑλληνικὴ διανόηση» καὶ ὁ «πνευματικὸς κόσμος» βρῆκαν τὴν εὐκαιρία νὰ ἐξωτερικεύσουν γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὰ ἀντιλαϊκά τους αἰσθήματα, κατηγορῶντας τὸν «μονίμως ὑπεύθυνο γιὰ ὅλα τὰ δεινὰ» ἑλληνικὸ λαὸ ὡς ἀμόρφωτο καὶ χαλιναγωγούμενο. Τὸ μετεκλογικὸ αὐτὸ φαινόμενο, ποὺ ἐπαναλαμβάνεται μονίμως κατὰ τὶς τελευταῖες τοὐλάχιστον δεκαετίες, εἶναι ἄκρως ρατσιστικὸ καὶ οὐσιαστικὰ καθυβρίζει τὸν μέσο καλοπροαίρετο Ἕλληνα, ποὺ τυχαίνει νὰ διαθέτει διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνους κρίση. Στὴν ἄδικη αὐτὴ στάση τῆς «ἑλληνικῆς διανόησης», καταθέτουμε τὸν ἀντίλογό μας, ποὺ ἑδράζεται σὲ δύο σημεῖα.
α) Κατ’ ἀρχήν, ψηφίζουμε ἢ ἐπιλέγουμε; Ἐὰν μελετήσει κανεὶς ἐπισταμένως τὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ ἱστορία, θὰ διαπιστώσει ὅτι ὁ λαός μας καλεῖται νὰ ἐπιλέξει ἐκεῖνο τὸ κόμμα (καὶ τὸν ἀρχηγό του), ποὺ προωθεῖται ἀπὸ τὰ κέντρα λήψης ἀποφάσεων, κατὰ τὴ συγκεκριμένη ἱστορικὴ στιγμὴ (momentum καὶ timing) ὡς τὸ καλύτερο. Ὄχι γενικῶς τὸ καλὸ ἢ ἄριστο κόμμα, ἁπλᾶ τὸ καλύτερο κατὰ τὴ συγκεκριμένη σύγκριση μὲ τὸ ἕτερο συνυποψήφιο κυβερνητικὸ σχῆμα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ οὐσιαστικὰ «ἐπιλέγουμε» καὶ δὲν «ἐκλέγουμε» κυβέρνηση.
β) Ὑπάρχει, ὅμως, καὶ μιὰ ἀκόμη σημαντική, κατὰ τὴ γνώμη μας, διάσταση τοῦ ζητήματος. Σύμφωνα μὲ τὴ σύγχρονη ἱστορία τοῦ πολιτικοῦ μας βίου, ἀποτελεῖ λάθος, ἂν ὄχι ὑποκρισία καὶ ἐπιλεκτικὴ κρίση, νὰ διαχωρίζουμε τοὺς πολιτικούς μας σὲ μορφωμένους καὶ ἀμόρφωτους. Σὲ γνῶστες καὶ ἐπαΐοντες ἀπὸ τὴ μιὰ πλευρὰ καὶ ἄσχετους καὶ «τηλεπερσόνες» ἀπὸ τὴν ἄλλη. Διότι, ἀναρωτιέμαι πόσοι ἀπὸ τοὺς ἀκαδημαϊκούς, πανεπιστημιακοὺς καὶ εἰδήμονες περὶ τῶν εὐρωπαϊκῶν ζητημάτων εὐρωβουλευτές μας ἀντιτάχθηκαν στὰ ἐθνοκτόνα γιὰ τὴν πατρίδα μας (νομο)σχέδια ἢ μνημόνια; Πόσοι, ἐνῷ ὁμιλοῦν ἄψογα ἀρκετὲς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες, λησμόνησαν τὴ βασικὴ ἐρωτηματικὴ ἀντωνυμία «γιατί» (warum, why, pourquoi, per que, porque κ.ά.) κατὰ τὴ λήψη ἐθνοκτόνων εὐρωαποφάσεων; Πόσοι ἀπὸ τοὺς (παρα)μορφωμένους εὐρωβουλευτές μας ἀρνήθηκαν τὴν ἐπιβολὴ ἀποφάσεων ἐξοντωτικῆς τιμωρίας, οὐσιαστικὰ γενοκτονίας, τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν συμμετεῖχε στὸ τρελὸ φαγοπότι του «μαζὶ τὰ φάγαμε»…
Ὁπότε, κατὰ τὴ γνώμη μας, ὁ διαχωρισμὸς τῶν ἐκπροσώπων τοῦ λαοῦ μας στὸ ἐθνικὸ καὶ τὸ εὐρωπαϊκὸ κοινοβούλιο, γίνεται μόνο μ’ ἕναν ἀσφαλῆ καὶ δίκαιο τρόπο. Ἐὰν ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ λαοῦ μας εἶναι (ἐθελο)δοῦλος καὶ πιστὸς ὑπηρέτης τῶν διαφόρων συμφερόντων ἢ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ἐκπρόσωπος καὶ ἀντιπρόσωπος τοῦ ἱστορικοῦ λαοῦ μας καὶ στὴν περίπτωσή μας εὐρωβουλευτὴς «ἀπὸ τὸν λαό, μὲ τὸν λαὸ καὶ γιὰ τὸν λαό».
Ἐὰν εἶναι δηλαδὴ Εὐρωβουλευτὴς ἢ Ἐθνοβουλευτής…
